اثرات محافظت نورونی استیریپنتول در برابر محرومیت از اکسیژن -گلوکز در کشت اولیۀ نورون های قشری جنین موش سوری

مقدمه: فعالیت بیش از حد گیرنده های nmda در آسیب ایسکمی و همچنین کاهش سیستم گابا منجر به اختلاف هموستاز یونی و مرگ نورونی می شود. هدف از مطالعۀ حاضر بررسی تأثیر غلظت های مختلف استیریپنتول (30 ،10 ،5 ،1 ،0/1 ،0/01 میکرومولار) به عنوان یک آگونیست گیرندۀ گابا a بر کشت اولیۀ قشر موش سوری در 4 ساعت محرومیت از اکسیژن –گلوکز بود. مواد و روش ها: بعد از 24 ساعت از انکوباسیون سلول های نورونی با استیریپنتول، سلول ها به dmem فاقد گلوکز منتقل شدند و برای 4 ساعت در یک جار بی هوازی کوچک بدون اکسیژن قرار گرفتند و به مدت 24 ساعت در شرایط استاندارد انکوبه شدند. زنده ماندن سلول با روش mtt ارزیابی شد. یافته ها: نتایج نشان داد که غلظت های مختلف استیریپنتول پس از 4 ساعت بهبود محرومیت از اکسیژن –گلوکز می تواند زنده ماندن سلول را افزایش دهد. با این حال اثر حفاظتی استیریپنتول کمتر از گروه کنترل (سلول ها در معرض بهبود محرومیت از اکسیژن –گلوکز قرار نداشتند) بود. نتیجه گیری: نتایج ما نشان داد که استیریپنتول می تواند یک داروی بالقوه برای درمان شرایط ایسکمی مغز باشد. با این حال مطالعات بیشتری برای ارزیابی مکانیسم های اثر استیریپنتول مورد نیاز است.